เราคือลูกของแม่พระธรณี
เรื่องย่อ
เรื่องนี้ประกอบด้วยสองสามีภรรยา ซึ่งก็คือเอินซึ่งประกอบอาชีพชาวนาและรมณีย์ซึ่งเป็นผู้ดีเก่า ในขณะนี้รมณีย์กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สอง ซึ่งทำให้หล่อนคิดมากเพราะกลัวว่าจะแท้งเหมือนกับลูกคนแรก ดังนั้นหล่อนจึงบอกกับสามีว่าให้ย้ายที่อยู่ให้อยู่ในที่ ๆ อุดมสมบูรณ์กว่านี้ แต่ทางฝ่ายสามีนั้นนั้นเป็นคนหัวดื้อ อีกทั้งยังรักที่นาของเขาเป็นอย่างมาก จึงไม่ยอมย้ายที่อยู่ ดังนั้นหล่อนจึงคิดที่จะหนีไปคลอดลูกที่กรุงเทพเพื่อที่จะไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย เพราะเนื่องจากสภาพของนาที่นี่แห้งแล้งทุรกันดารเกินไป เต็มไปด้วยความร้อนแห้งผาก ฝุ่นละออง ฯลฯ ซึ่งมันทำให้หล่อนเครียดเอามาก ๆ เริ่มโทษว่านี่เป็นความผิดของใครกัน หล่อนเริ่มคิดถึงสาเหตุของการแท้งลูกคนแรก อันเกิดมาจากการที่ตัวหล่อนเองฝืนทำงานในขณะตั้งครรภ์ รมณีย์เริ่มคิดแล้วพูดกับสามีอีกครั้ง แต่สามีกลับพูดว่าขอเวลาอีกซักปีเพื่อเก็บเกี่ยวผลผลิตเอาไว้เป็นทุนก่อน แล้วค่อยทิ้งที่นาผืนนี้ไป ทำให้รมณีย์มนไม่ได้ ดังนั้นในวันหนึ่ง หล่อนจึงคิดไปหนีไปกรุงเทพ เตรียมแผนการหนีไว้เป็นอย่างดี มีแม้กระทั่งจดหมายลา จนถึงเวลาฟ้าสาง…
หล่อนดำเนินแผนตามที่ได้คิดเอาไว้ รอจนกระทั่งผู้เป็นสามีออกไปทำงานแล้ว หล่อนจึงลงมือเก็บข้างของ แต่งตัว มองตัวเองในกระจกอย่างเศร้า ๆ ว่า ผมที่เคยหยิกสลวยมันระยับกลับกลายเป็นกระด้างหยาบแดง แก้มที่เคยนวลผ่องกลับเกรียมคล้ำ มือที่เคยนิ่มกลับกร้านสาก ฯลฯ เมื่อแต่งตัวเสร็จ หล่อนมองไปรอบ ๆ ทำให้หล่อนคิดมากอีกครั้งจนน้ำตาไหลพราก แต่ก็ยังหักใจได้ จากนั้นหล่อนก็มุ่งหน้าสู่สถานีรถไฟ ระหว่างทางหล่อนมองเห็นที่นาของคนอื่นที่ไม่อาจต่อสู้กับความแห้งแล้งจนต้องอพยพไปที่อื่น เห็นซากโครงกระดูกควายที่ตายไปเพราะขาดน้ำ ทำให้หล่อนคิดว่าพระพิรุณไม่ได้มีความปราณีเลยแม้แต่นิด…
หล่อนเดินไปได้ซักพักเริ่มรู้สึกคอแห้ง ปวดข้อเท้า จึงหยุดพักที่ใต้ร่มไม้ข้างทาง หล่อนรู้สึกปวดท้องเนื่องจากเด็กดิ้นจึงนอนลงบนพื้นดิน หล่อนยืดแขนหาอะไรยึด สิ่งที่หล่อนคว้าได้คือต้นข้าวแห้ง ๆ ที่หลุดติดมือมา ซึ่งมันทำให้หล่อนขว้างมันทิ้งอย่างโกรธกริ้ว ทันใดนั้นเมื่อหล่อนมองที่พื้นดิน ก็พลันเห็นต้นหญ้าเล็ก ๆ ชูเรียวใบอันเขียวขจีซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางความแห้งแล้ง ทำให้หล่อนคิดได้ว่า สำหรับสามีนั้น สีเขียวขจีของหญ้าเล็ก ๆ นี่เองที่เป็นความหวังของเขา ต้องอดทนต่อสู้ไม่ย่อท้อ ก่อนที่มันจะตอบแทนรางวัลอันน่าชื่นใจให้…
รมณีย์ยิ้มอย่างมีความสุขและหลับไป นานเท่าใดไม่รู้ แต่พอตื่นขึ้นมา ฝนก็ตกลงมาอย่างเย็นเฉียบและหวานชื่น ทำให้หล่อนไม่วิตกอะไรอีก หล่อนคิดว่าจะอยู่และตายที่พื้นแผ่นดินนี้
ทันใดนั้นฝ่ายสามีก็ควบม้ามา แล้วบอกฝ่ายภรรยาว่าจะขายที่และไปอยู่ที่กรุงเทพด้วยกัน แต่ฝ่ายภรรยาแย้งว่า จะไม่ไปกรุงเทพแล้ว จะอยู่ที่นี่ตลอดไป เพราะว่าเราคือลูกของแม่พระธรณี
ข้อคิดที่ได้จากเรื่อง "เราคือลูกของแม่พระธรณี "
1. พ่อและแม่ย่อมเป็นห่วงลูกของตนเสมอ
2. คนเราควรมีความมุ่งมั่น ไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก
3. ถ้าเกิดความไม่สบายใจขึ้นมา ก็ควรเลือกใช้ defense mechanism ที่เหมาะสม
4. คนเราควรยอมรับความเป็นจริง
5. เราควรเห็นใจชาวนาบ้าง เพราะชาวนาคือกระดูกสันหลังของชาติ
6. ปัญหาทุกอย่างย่อมมีทางออก อย่ายอมแพ้
7. คนเราควรปรับตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมรอบข้างให้ได้ จะให้อยู่อย่างมีความสุข
8. คนเราเกิดมา ควรทำตัวให้มีคุณค่าแก่สังคมบ้าง
9. หากเกิดปัญหาอะไรขึ้น ก็ควรหาทางแก้ปัญหานั้น อย่าหวังว่าเทพยาดาทั้งหลายจะช่วย
10. ในการใช้ชีวิตคู่ร่วมกันควรใช้หลัก " เอาใจเขามาใส่ใจเรา "
